પાણીપુરી ખાવાની સ્પર્ધા !

 આપણે અહીંયા ગુજરાતમાં ઘણી જગ્યાઓએ લાડું ખાવાની સ્પર્ધા યોજાય છે. જો સમાચાર જોતાં હોવ કે સામયીક વાંચતાં હોવ તો ખબર હશે આ બધું. ખાલી ફોનમાં ને ફોનમાં લાગી રહેશો તો બાજુની સોસાયટીવાળી રમીલાના લગ્ન પણ થઇ જશે અને એના જમણવારનું જમવાનુંયે રહી જશે. સામાન્ય રીતે આવી સ્પર્ધાઓમાં જીતવાવાળાં ૨૫-૩૦ લાડું ચટ કરી જતા હોય છે. એ તો એમના માટે સામાન્ય થયું, આપણે તો વધીવધીને ૪-૫ ના ખેલાડી. (મારાં પાતળાં શરીરનો થપ્પો ખાવો નહી. તમારાં ભાગના લાડવાં ખાવા માટે પણ સક્ષમ છું.) જામનગર, અમરેલી, રાજકોટ વિગેરે જિલ્લાઓમાં આવી સ્પર્ધાનું આયોજન થયું હોય એવું સમાચારમાં મેં સાંભળ્યું છે ખરું. અને હું તો કહું છું કે આવી નિયમિત સ્પર્ધાઓ યોજવી જ જોઈએ. બાકી આજકાલ સોશિયલ મીડિયામાં ચર્ચામાં રહેવું હોય તો કંઈક પરાક્રમ તો બતાવવું જ પડે ને !

તેમ છતાં આ લાડું ખાવાનું તો સમજ્યાં. પણ પાણીપુરી ખાવાની સ્પર્ધા યોજાઈ હોય એવું સાંભળ્યું છે ખરું? મેં પણ નહોતું સાંભળ્યું. કેમ કે આવી સ્પર્ધા સામાન્યપણે લોકો પોતપોતાનાં ઘરે પાણીપુરીનો પ્રોગ્રામ હોય ત્યારે કરતાં હોય છે. પરંતુ આ સ્પર્ધાનું કાંઈ ખાસ મહત્વ હોતું નથી. ભાઈ-બહેન અથવા તો મામા-માસીના ટાબરિયાંઓ અથવા તો નવપરિણીત પ્રેમીજોડાંઓ આવા ચેનચાળાં કરતાં રહેતા હોય છે.નવા નવા પરણેલાં યુગલોને આવી પ્રવૃત્તિઓ શા માટે કરવી હોય છે એ મને આજ સુધી સમજાયું નથી કેમ કે ખાવાં કરતાં એકબીજાની સાથે ચેનચાળાં કરવામાં એમને વધારે આનંદ આવતો હોય છે. (આ મુદ્દો ઉઠાવશો ત્યારે વૈવાહિક જીવનમાં ઘણાં આગળ પહોંચી ગયેલાં પુરુષોનો અભિપ્રાય કંઈક આ મુજબ જ હોવો જોઈએ : નવું નવું છે ને ! નવું નવું છે….એટલે) પણ છેલ્લે ગમે તે હોય. એકદમ ગંભીરતાથી આવી પાણીપુરી ખાવાની સ્પર્ધાનું આયોજન કરવું, ઓલિમ્પિકમાં જેમ નિયમો આવે એવા કડક નિયમો બનાવવાં… ને કંઈ કેટલુંયે ! અઘરું છે આ બધું કરવું. આવી એક સ્પર્ધા ૧૦-૧૨ માથાભારે વ્યક્તિઓએ મળીને યોજી હતી. ગયાં અઠવાડિયે જ ! ખબર બહુ ફેલાઈ ના શકી કારણકે અમારી નાનકડી કોલેજની વાત છે. કોલેજની હોસ્ટેલમાં એવાં એવાં પરાક્રમીઓ જોવા મળ્યાં છે કે શું કહેવું ! એમાંનાં અમુક માથાભારીઓને હું પણ ઓળખું છું જેમણે આ સ્પર્ધા યોજી હતી. (જો કે જાણવાં જેવી વાત કહું તો મારાં પણ ઘણાં મિત્રો મને માથાભારે કહે છે. પણ મેં આજસુધી કંઈ બહું ખાસ કર્યું નથી. ઠીક છે,એમનો મંતવ્ય છે આમ પણ. આપણે કેટલાં !!!)

તો આ પાણીપુરીની સ્પર્ધા યોજવાનો વિચાર કેમ આવ્યો એ તો રામ જાણે. કદાચ છેલ્લું વર્ષ છે કોલેજનું એમ વિચારીને રોજ રોજ નતનવી પ્રવૃત્તિઓ કરવી એવો અંદરથી ભાસ થયો હોવો જોઈએ. (કારણકે પહેલાં ૩ વર્ષ મોટેભાગે સુવામાં જ ગયાં છે.) અહીંયા ૧૦ લોકો વચ્ચે સ્પર્ધા હતી. લાડુની હોય એ રીતે વ્યક્તિગત નહી. ૨ ટીમો અને બંનેમાં ૫-૫ લોકો. હવે મારી ટીમમાં પાતળો માણસ આવી ગયો ને તારી ટીમમાં જાડો એવી દલીલ કરવાં જાય એને સ્પર્ધામાંથી જ કાઢી નાંખવા એવું સહસંમતિથી બીલ પસાર કરવામાં આવ્યું. ચિઠ્ઠીમાં નામો લખી દેવાના, જેની ટીમમાં જે આવે એ સ્વીકારીને ભાગ લઇ લેવો એવાં સામાન્ય હેતુથી સ્પર્ધાનું કામકાજ આગળ પાર પડ્યું. હવે સ્પર્ધાનાં નિયમો હોવાં જરૂરી. નહીંતર ઘણાં ચપળ લોકો એમની ચપળતાથી એમની ટીમને કંઈક ફાવી જાય એવું કરી લે. સ્પર્ધાનાં નિયમો બનાવવામાં રાતના ૨-૩ વાગવાં એ પણ સ્વાભાવિક છે. (અમારે ત્યાં રાતના ૨-૩ વાગી જવા એ કાંઈ મોટી વાત નથી અને લોકોને ગમે ત્યારે સુતેલી હાલતમાં ભાળી જવા એ પણ કાંઈ મોટી વાત નથી.)

તો બહુ લાંબી મંત્રણા કરીને નિયમો બનાવવામાં આવ્યા જે કંઈક આ મુજબના છે :

૧) પાણીપુરી ખાતી વેળાં જો એકવાર “બસ, હવે નહી ખવાય” એમ કહી દીધું તો સ્પર્ધામાં ફરીથી આવી નહી શકાય. એ વ્યક્તિનો એ સમયનો સ્કોર જ માન્ય ગણાશે.

૨) પુરીની અંદરનું પાણી વધારે હોય તો ભલે. બહાર ઢોળી નાખવું નહી. એક ટીમ મેમ્બર એનું વધારાનું પાણી બીજાં ટીમ મેમ્બરને આપી શકે છે. મતલબમાં જેટલું આપવામાં આવે એટલું ખાઈ લેવું. (જયારે જોય ત્યારે પાણીપુરીવાળા ભાઈને, “મોટી પુરી આપો મોટી પુરી આપો” કરવાવાળાં આ નિયમ બનતી વખતે મૂંગા બેઠા હતાં.)

૩) ખાલી તીખી પાણીપુરી જ ખાવામાં આવશે. મીઠી પાણીપુરી નહી ખવડાવવામાં આવે.

૪) હારવાવાળી ટીમે ટોટલ ખર્ચો કાઢવાનો રહેશે.

૫) જો બંને ટીમના ૧-૨ મેમ્બર હજીયે સ્પર્ધામાં ટકી રહ્યાં હોય અને પાણીપુરીવાળાં ભાઈ પાસે પુરી ખલાસ થઇ જાય તો આવાં કેસમાં ક્યાં તો બંને ટીમ મળીને ખર્ચો કાઢશે અથવા તો બીજાં કોઈ પાણીપુરીવાળાં પાસે જઈને આગળ સ્પર્ધા ચાલું રાખવી.

૬) જો એવું લાગે કે પાણીપુરીવાળાં ભાઈ પાણીપુરી બહુ જ ફાસ્ટ બનાવે છે તો વ્યક્તિદીઠ વધી વધીને ૫ મિનિટનો બ્રેક મળશે. એનાથી વધારે ૧ સેકન્ડ નહી.

સ્પર્ધા કરવાં માટે બધું તૈયાર હતું સિવાય એક. પાણીપુરીવાળાની લારી ! હવે આજકાલ તમે જો પાણીપુરી ખાધી હોય તો તમને જાણ હશે કે ૧૦ રૂપિયાની ૬ પાણીપુરી આપતા હતાં એમાંથી ૨૦ રૂપિયાની ૬ કરી નાખી છે.(મારાં સુરતની વાત કરું તો.) હળાહળ લૂંટ છે. પણ અમારી કોલેજ સામેના ઇચ્છનાથ મંદિર પાસે ઉભા રહેવાવાળાં પાણીપુરીવાળાં ભાઈએ આ લોકોને ૧૦ રૂપિયાની ૬ પાણીપુરી લેખે સ્પર્ધા કરાવી આપવાનો સ્વીકાર કર્યો. એ ભાઈના મત મુજબ આ લોકો વધી વધીને ૩૦૦-૩૫૦ પાણીપુરી ખાશે એવો એમનો અભિપ્રાય હતો. પણ અમારા માથાભારે પ્રતિયોગીઓએ એમને પહેલેથી જ કહી દીધું કે હવે જે પણ આવે એમને ના કહી દેવી કારણકે અમે બધું પતાવીને જ જંપ લેશું. (હારે ઈ બીજાં !) અને એ સાચું જ પડ્યું. બધી પાણીપુરી ખતમ ! આ ૧૦ લોકોમાંથી મારો મિત્ર જે ટીમમાં હતો એ ટીમ જીતી ગઈ. આંકડા કંઈક આ મુજબ હતાં. નિર્મલે સૌથી વધુ ૭૬ પાણીપુરી ખાધી.(નિર્મલ મારો મિત્ર) બંને ટીમોએ મળીને કુલ ૫૪૦ પાણીપુરી ખાધી. નિર્મલવાળી ટીમ છેલ્લે ૩ પાણીપુરીની લીડ સાચવી શકી પરંતુ બધી પુરી ખલાસ થઇ ગઈ. સ્વાભાવિક રીતે બધાના રામ રમી જ ગયાં હતાં. એટલે એમણે સ્પર્ધાને ડ્રો ઘોષિત કરવામાં જંપ લીધો. બધાને ભાગે ૯૦ રૂપિયાનો ચાંદલો આવ્યો અને સ્પર્ધાનું કાંઈ ચોક્કસ પરિણામ આવ્યું નહી.

મુખ્ય મુદ્દો તો હવે આવે છે. રાત્રીના સમયે વિજેતા નિર્મલ મારાં રૂમ પાર આવ્યો અને ઢોળાઈ ગયો.(ગાદલાં ઉપર એય ને મસ્ત કેવાં ઢોળાઈ જઇયે થાક્યા હોય ત્યારે. અસલ એમ! ) એવામાં એક અગત્યની સલાહ આપવાનું એ ભુલ્યો નહી.

“ભાઈ, જિંદગીમાં ભૂલથી પણ ૭૬ પાણીપુરી ખાતો નહી.” અને એ ભાઈ ધીમે ધીમે સપનામાં ઘોડા દોડાવાં લાગ્યા જેના પછી મેં એને એના રૂમ ભેગો કર્યો. “૭૬ પાણીપુરી!” હવે બોલો. આવાં લોકોને માણસમાં ગણવાં કે નહી?

અહીં એક અગત્યનો મુદ્દો સાબિત થાય છે , “अति सर्वत्र वर्जयेत् |“